فَسَتُبۡصِرُ وَيُبۡصِرُوۡنَ  ۙ‏‏‏‏‏۝٥

(૫) તો હવે તમે પણ જોઈ લેશો અને તેઓ પણ જોઈ લેશે.

بِاَيِّٮكُمُ الۡمَفۡتُوۡنُ‏ ‏‏‏‏‏۝٦

(૬) કે તમારામાંથી કોણ ફિત્નામાં પડેલ છે.

اِنَّ رَبَّكَ هُوَ اَعۡلَمُ بِمَنۡ ضَلَّ عَنۡ سَبِيۡلِهٖ ص وَهُوَ اَعۡلَمُ بِالۡمُهۡتَدِيۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٧

(૭) બેશક તમારો રબ પોતાના માર્ગથી ભટકેલાઓને સારી રીતે જાણે છે અને સનમાર્ગ પર ચાલનારાઓને પણ સારી રીતે જાણે છે.

فَلَا تُطِعِ الۡمُكَذِّبِيۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٨

(૮) તો તમે જૂઠાડનારાઓની (વાત) ન સ્વીકારો.

وَلَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٍ مَّهِيۡنٍ  ۙ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝١٠

(૧૦) અને તમે કોઈ એવા વ્યક્તિનું કહેવું ન માનશો જે વધારે સોગંદો ખાવાવાળો હીન માણસ હોય.

هَمَّازٍ مَّشَّآءٍۢ بِنَمِيۡمٍ  ۙ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝١١

(૧૧) મહેણાં મારનારો, ખામી કાઢવાવાળો અને ચાડીઓ (ચુગલી) કરવાવાળો હોય.

مَّنَّاعٍ لِّلۡخَيۡرِ مُعۡتَدٍ اَثِيۡمٍ  ۙ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝١٢

(૧૨) ભલાઈથી રોકવાવાળો, હદથી આગળ વધી જનારો ગુનેહગાર હોય.

عُتُلٍّ ۢ بَعۡدَ ذٰلِكَ زَنِيۡمٍ  ۙ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝١٣

(૧૩) ઘમંડી પછી સાથે જ બદનામ હોય.

اَنۡ كَانَ ذَا مَالٍ وَّبَنِيۡنَ  ؕ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝١٤

(૧૪) (તેનો વિદ્રોહ) ફક્ત એટલા માટે છે કે તે ધનવાન અને સંતાનવાળો છે.

اِذَا تُتۡلٰى عَلَيۡهِ اٰيٰتُنَا قَالَ اَسَاطِيۡرُ الۡاَوَّلِيۡنَ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝١٥

(૧૫) જ્યારે તેના સામે અમારી આયતો પઢવામાં આવે છે તો એવું કહી દે છે કે, “આ તો પહેલાના લોકોના કિસ્સાઓ છે.”

وَلَا يَسۡتَثۡنُوۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝١٨

(૧૮) અને ઈન્શા અલ્લાહ (અલ્લાહ ચાહશે તો) ન કહ્યું.

فَطَافَ عَلَيۡهَا طَآٮِٕفٌ مِّنۡ رَّبِّكَ وَهُمۡ نَآٮِٕمُوۡنَ ‏‏‏‏‏۝١٩

(૧૯) તો તે બાગ ઉપર તમારા રબ તરફથી એક બલા (આફત) ચારે તરફથી ફરી વળી અને તેઓ તો ઊંઘી જ રહ્યા હતા.

فَتَـنَادَوۡا مُصۡبِحِيۡنَ  ۙ‏‏‏‏‏۝٢١

(૨૧) હવે સવાર થતાં જ તે લોકોએ એક-બીજાને પોકાર્યા.

اَنِ اغۡدُوۡا عَلٰى حَرۡثِكُمۡ اِنۡ كُنۡتُمۡ صٰرِمِيۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٢٢

(૨૨) કે જો તમારે ફળ તોડવા જ હોય તો પોતાના ખેતરોમાં સવારે જ ચાલી નીકળો.

فَانۡطَلَقُوۡا وَهُمۡ يَتَخَافَتُوۡنَ  ۙ‏‏‏‏‏۝٢٣

(૨૩) પછી તેઓ સૌ છાંના-માંના વાતો કરતા ચાલ્યા.

اَنۡ لَّا يَدۡخُلَنَّهَا الۡيَوۡمَ عَلَيۡكُمۡ مِّسۡكِيۡنٌ  ۙ‏‏‏‏‏۝٢٤

(૨૪) કે આજના દિવસે તમારા પાસે કોઈ ગરીબ ન આવે.

وَّغَدَوۡا عَلٰى حَرۡدٍ قٰدِرِيۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٢٥

(૨૫) અને જલ્દી-જલ્દી સવારે જ પહોંચી ગયા (સમજતા હતા) અમે કાબૂ મેળવી લીધો.

فَلَمَّا رَاَوۡهَا قَالُوۡۤا اِنَّا لَـضَآلُّوۡنَ  ۙ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝٢٦

(૨૬) પછી જ્યારે તેમણે બાગ જોયો તો કહેવા લાગ્યા કે, “બેશક અમે માર્ગ ભૂલી ગયા.

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُوۡمُوۡنَ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏۝٢٧

(૨૭) કદાપિ નહિં, પરંતુ અમને મહેરૂમ (વંચિત) કરી દેવામાં આવ્યા.”

فَاَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلٰى بَعۡضٍ يَّتَلَاوَمُوۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٣٠

(૩૦) પછી તેઓ એક-બીજા સામે મોઢું કરીને ઠપકો આપવા લાગ્યા.

قَالُوۡا يٰوَيۡلَنَاۤ اِنَّا كُنَّا طٰغِيۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٣١

(૩૧) કહેવા લાગ્યા, હાય અફસોસ! અમે જ વિદ્રોહી હતા.

عَسٰى رَبُّنَاۤ اَنۡ يُّبۡدِلَـنَا خَيۡرًا مِّنۡهَاۤ اِنَّاۤ اِلٰى رَبِّنَا رٰغِبُوۡنَ ‏‏‏‏‏۝٣٢

(૩૨) શક્ય છે કે અમારો રબ અમને આનાથી સારો બદલો આપી દે, બેશક અમે અમારા રબથી જ ઉમ્મીદ રાખીએ છીએ.

كَذٰلِكَ الۡعَذَابُ​ؕ وَلَعَذَابُ الۡاٰخِرَةِ اَكۡبَرُ ​ۘ لَوۡ كَانُوۡا يَعۡلَمُوۡنَ‏ ‏‏‏‏‏۝٣٣ع

(૩૩) આવી જ રીતે અઝાબ આવે છે, અને આખિરતનો અઝાબ ખૂબ જ મોટો છે, કાશ ! આ લોકો બુદ્ધિ ધરાવતા હોત. (ع-૧)