مَنۡ عَمِلَ صَالِحًـا فَلِنَفۡسِهٖ​ وَمَنۡ اَسَآءَ فَعَلَيۡهَا​ؕ وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِّلۡعَبِيۡدِ‏ ‏‏۝٤٦

(૪૬) જે મનુષ્ય ભલાઈ કરશે તે પોતાના ફાયદા માટે અને જે બૂરાઈ કરશે તેનો બોજ પણ તેના ઉપર જ છે, અને તમારો રબ બંદાઓ પર જુલમ કરવાવાળો નથી.[1]

۞اِلَيۡهِ يُرَدُّ عِلۡمُ السَّاعَةِ​ؕ وَمَا تَخۡرُجُ مِنۡ ثَمَرٰتٍ مِّنۡ اَكۡمَامِهَا وَمَا تَحۡمِلُ مِنۡ اُنۡثٰى وَلَا تَضَعُ اِلَّا بِعِلۡمِهٖ​ؕ وَيَوۡمَ يُنَادِيۡهِمۡ اَيۡنَ شُرَكَآءِىۡۙ قَالُـوۡۤا اٰذَنّٰكَۙ مَا مِنَّا مِنۡ شَهِيۡدٍ​ۚ‏۝٤٧

(૪૭) કયામતનું જ્ઞાન અલ્લાહ તરફ જ પાછુ વળે છે અને જે ફળો પોતાની કળીઓમાંથી નીકળે છે અને જે કોઈ માદા ગર્ભવતી થાય છે અને જે કોઈ બચ્ચાંને જન્મ આપે છે બધું જ્ઞાન તેને જ છે,[1] અને જે દિવસે અલ્લાહ (તઆલા) તેમને (મૂર્તિપૂજકોને) બોલાવીને પૂછશે કે, “મારા ભાગીદારો ક્યાં છે?” તેઓ જવાબ આપશે કે, “અમે તો તને કહી દીધું કે અમારામાંથી કોઈ આનો ગવાહ નથી.”

لَا يَسۡـَٔـمُ الۡاِنۡسَانُ مِنۡ دُعَآءِ الۡخَيۡرِ {ز} وَاِنۡ مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَـُٔـوۡسٌ قَنُوۡطٌ‏ ‏‏۝٤٩

(૪૯) ભલાઈ માંગવાથી મનુષ્ય થાકતો નથી અને જો તેને કોઈ તકલીફ પહોંચી જાય તો હતાશ અને નિરાશ થઈ જાય છે.[1]

وَلَٮِٕنۡ اَذَقۡنٰهُ رَحۡمَةً مِّنَّا مِنۡۢ بَعۡدِ ضَرَّآءَ مَسَّتۡهُ لَيَقُوۡلَنَّ هٰذَا لِىۡ ۙ وَمَاۤ اَظُنُّ السَّاعَةَ قَآٮِٕمَةً  ۙ وَّلَٮِٕنۡ رُّجِعۡتُ اِلٰى رَبِّىۡۤ اِنَّ لِىۡ عِنۡدَهٗ لَـلۡحُسۡنٰى​ ۚ فَلَـنُنَـبِّـئَنَّ الَّذِيۡنَ كَفَرُوۡا بِمَا عَمِلُوۡا وَلَـنُذِيۡقَنَّهُمۡ مِّنۡ عَذَابٍ غَلِيۡظٍ‏ ‏‏۝٥٠

(૫૦) અને જે તકલીફ તેને પહોંચી ચૂકી છે તેના પછી જો અમે તેને કોઈ દયાની મજા ચખાડી દઈએ તો તે કહી ઉઠે છે કે, “હું તો આનો હકદાર હતો, અને હું નથી સમજતો કે કયામત કાયમ થશે, અને જો હું મારા રબ તરફ લઈ જવામાં આવ્યો તો પણ બેશક તેના પાસે મારા માટે ભલાઈ હશે”,[1] બેશક અમે તે કાફિરોને તેમના કૃત્યો બતાવીને રહીશું અને તેમને કઠોર સજાની મજા ચખાડીશું.

وَاِذَاۤ اَنۡعَمۡنَا عَلَى الۡاِنۡسَانِ اَعۡرَضَ وَنَاٰ بِجَانِبِهٖ​ۚ وَاِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُوۡ دُعَآءٍ عَرِيۡضٍ‏ ‏‏۝٥١

(૫૧) અને જ્યારે અમે મનુષ્ય પર અમારો ઉપકાર કરીએ છીએ તો તે વિમુખ (ગુમરાહ) થઈ જાય છે અને પાસુ બદલી નાખે છે, અને જ્યારે તેના પર મુસીબત આવે છે તો મોટી લાંબી લાંબી દુઆઓ કરવા લાગી જાય છે.[1]