Surah Al-Kahf

وَ یَسْئَلُوْنَكَ عَنْ ذِی الْقَرْنَیْنِ ؕ قُلْ سَاَتْلُوْا عَلَیْكُمْ مِّنْهُ ذِكْرًاؕ (83)

(૮૩) અને તમને ઝુલકરનૈનની ઘટના વિશે આ લોકો પૂછી રહ્યા છે, (તમે) કહી દો કે, “હું તેમની થોડીક હાલત તમને પઢીને સંભળાવું છું.”

اِنَّا مَكَّنَّا لَهٗ فِی الْاَرْضِ وَ اٰتَیْنٰهُ مِنْ كُلِّ شَیْءٍ سَبَبًاۙ (84)

(૮૪) અમે ધરતી પર તેને તાકાત આપી હતી અને તેને દરેક વસ્તુ ની સાધન-સામગ્રી આપી હતી.

فَاَتْبَعَ سَبَبًا (85)

(૮૫) તે એક રસ્તા પાછળ લાગ્યો

حَتّٰۤى اِذَا بَلَغَ مَغْرِبَ الشَّمْسِ وَجَدَهَا تَغْرُبُ فِیْ عَیْنٍ حَمِئَةٍ وَّ وَجَدَ عِنْدَهَا قَوْمًا ؕ٥ قُلْنَا یٰذَا الْقَرْنَیْنِ اِمَّاۤ اَنْ تُعَذِّبَ وَ اِمَّاۤ اَنْ تَتَّخِذَ فِیْهِمْ حُسْنًا (86)

(૮૬) ત્યાં સુધી કે સૂર્ય ડૂબવાની હદ સુધી પહોંચી ગયો, અને સૂર્યને એક કીચડના સ્ત્રોતમાં ડૂબતો જોયો અને તે સ્ત્રોતની જગ્યા પર એક કોમને પણ જોઈ, અમે કહી દીધું કે, “હે ઝુલકરનૈન! તું તેમને સજા આપે અથવા તેમના વિશે તું કોઈ સારો રસ્તો કાઢે.”

قَالَ اَمَّا مَنْ ظَلَمَ فَسَوْفَ نُعَذِّبُهٗ ثُمَّ یُرَدُّ اِلٰى رَبِّهٖ فَیُعَذِّبُهٗ عَذَابًا نُّكْرًا (87)

(૮૭) તેણે કહ્યું કે, “જે જુલમ કરશે તેને તો અમે સજા આપીશું પછી તે પોતાના રબ તરફ પાછો ફેરવવામાં આવશે, અને તે તેને સખત સજા આપશે.

وَ اَمَّا مَنْ اٰمَنَ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَلَهٗ جَزَآءَ اِ۟لْحُسْنٰى ۚ وَ سَنَقُوْلُ لَهٗ مِنْ اَمْرِنَا یُسْرًاؕ (88)

(૮૮) પરંતુ જે ઈમાન લાવશે અને નેક કામો કરશે, તેના માટે બદલામાં ભલાઈ છે, અને અમે તેને પોતાના કામમાં આસાનીનો હુકમ આપીશું.”

ثُمَّ اَتْبَعَ سَبَبًا (89)

(૮૯) પછી તે બીજા રસ્તા તરફ લાગ્યો.

حَتّٰۤى اِذَا بَلَغَ مَطْلِعَ الشَّمْسِ وَجَدَهَا تَطْلُعُ عَلٰى قَوْمٍ لَّمْ نَجْعَلْ لَّهُمْ مِّنْ دُوْنِهَا سِتْرًاۙ (90)

(૯૦) ત્યાં સુધી કે તે જ્યારે સૂર્ય નીકળવાની જગ્યા પર પહોંચ્યો તો તેને એક એવી કોમ પરથી નીકળતા જોયો કે તેમના માટે અમે તેનાથી કોઈ પડદો અને આડ નથી બનાવી.

كَذٰلِكَ ؕ وَ قَدْ اَحَطْنَا بِمَا لَدَیْهِ خُبْرًا (91)

(૯૧) ઘટના આવી જ છે, અમે તેની આસપાસના બધા સમાચારોને ઘેરી રાખ્યા છે.

ثُمَّ اَتْبَعَ سَبَبًا (92)

(૯૨) તે પછી એક બીજા રસ્તા તરફ લાગ્યો.

حَتّٰۤى اِذَا بَلَغَ بَیْنَ السَّدَّیْنِ وَجَدَ مِنْ دُوْنِهِمَا قَوْمًا ۙ لَّا یَكَادُوْنَ یَفْقَهُوْنَ قَوْلًا (93)

(૯૩) ત્યાં સુધી કે જ્યારે બે પર્વતો વચ્ચે પહોંચ્યો તો તેને તેના પાસે એક એવી કોમ મળી જે વાત સમજવાની નજીક ન હતી.

قَالُوْا یٰذَا الْقَرْنَیْنِ اِنَّ یَاْجُوْجَ وَ مَاْجُوْجَ مُفْسِدُوْنَ فِی الْاَرْضِ فَهَلْ نَجْعَلُ لَكَ خَرْجًا عَلٰۤى اَنْ تَجْعَلَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُمْ سَدًّا (94)

(૯૪) (તેમણે) કહ્યું, “હે ઝુલકરનૈન! યાજૂજ અને માજૂજ આ ધરતી ઉપર મોટો ફસાદ ફેલાવે છે તો શું અમે તમારા માટે થોડોક માલ જમા કરી આપીએ ? (એ શરત પર કે) તમે અમારા અને તેમના વચ્ચે કોઈ દિવાલ બનાવી આપો.”

قَالَ مَا مَكَّنِّیْ فِیْهِ رَبِّیْ خَیْرٌ فَاَعِیْنُوْنِیْ بِقُوَّةٍ اَجْعَلْ بَیْنَكُمْ وَ بَیْنَهُمْ رَدْمًاۙ (95)

(૯૫) તેણે જવાબ આપ્યો કે, “મારા અધિકારમાં મારા રબે જે મને આપી રાખ્યુ છે તે જ બહેતર છે તમે ફક્ત પોતાની તાકાત અને શક્તિથી મારી મદદ કરો, તમારા અને તેમના વચ્ચે હું મજબૂત દિવાલ બનાવી આપુ છું.”

اٰتُوْنِیْ زُبَرَ الْحَدِیْدِ ؕ حَتّٰۤى اِذَا سَاوٰى بَیْنَ الصَّدَفَیْنِ قَالَ انْفُخُوْا ؕ حَتّٰۤى اِذَا جَعَلَهٗ نَارًا ۙ قَالَ اٰتُوْنِیْۤ اُفْرِغْ عَلَیْهِ قِطْرًاؕ (96)

(૯૬) મને લોખંડની ચાદરો લાવી આપો, છેવટે જ્યારે તે બે પહાડો વચ્ચે દિવાલ તૈયાર કરી દેવામાં આવી તો હુકમ આપ્યો કે ફૂંકો (એટલે કે તેજ આગ સળગાવો) તે સમય સુધી કે આ લોખંડની ચાદરોને બિલકુલ આગ કરી દીધી, તો કહ્યું, “મારા પાસે લાવો તેના પર પીગાળેલું તાંબુ નાખી દઉ.”

فَمَا اسْطَاعُوْۤا اَنْ یَّظْهَرُوْهُ وَ مَا اسْتَطَاعُوْا لَهٗ نَقْبًا (97)

(૯૭) પછી ન તો તેમનામાં તે દિવાલ પર ચઢવાની તાકાત હતી અને ન તેમાં કોઈ બાકોરું પાડી શક્તા હતા.

قَالَ هٰذَا رَحْمَةٌ مِّنْ رَّبِّیْ ۚ فَاِذَا جَآءَ وَعْدُ رَبِّیْ جَعَلَهٗ دَكَّآءَ ۚ وَ كَانَ وَعْدُ رَبِّیْ حَقًّاؕ (98)

(૯૮) કહ્યું કે, “આ ફક્ત મારા રબની કૃપા છે પરંતુ જ્યારે મારા રબનો વાયદો આવી પહોંચશે તો તેના ટુકડે-ટુકડા કરી દેશે, બેશક મારા રબનો વાયદો સાચો છે.”

وَ تَرَكْنَا بَعْضَهُمْ یَوْمَئِذٍ یَّمُوْجُ فِیْ بَعْضٍ وَّ نُفِخَ فِی الصُّوْرِ فَجَمَعْنٰهُمْ جَمْعًاۙ (99)

(૯૯) અને તે દિવસે અમે તેમને પરસ્પર એકબીજામાં બથ્થમબથ્થા થતા છોડી દઈશું અને રણશિંગુ (સૂર) ફૂંકી દેવામાં આવશે, પછી બધાને એક સાથે અમે ભેગા કરીશું.

وَّ عَرَضْنَا جَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ لِّلْكٰفِرِیْنَ عَرْضَاۙ (100)

(૧૦૦) અને એ દિવસે અમે જહન્નમને પણ કાફિરોના સામે લાવીશું.

اِ۟لَّذِیْنَ كَانَتْ اَعْیُنُهُمْ فِیْ غِطَآءٍ عَنْ ذِكْرِیْ وَ كَانُوْا لَا یَسْتَطِیْعُوْنَ سَمْعًا ۧ (101)

(૧૦૧) જેમની આંખો મારી યાદથી પડદામા હતી અને (સત્ય વાત) સાંભળી શકતા પણ ન હતા. (ع-૧૧)