Surah Al-Qasas

وَ لَمَّا بَلَغَ اَشُدَّهٗ وَ اسْتَوٰۤى اٰتَیْنٰهُ حُكْمًا وَّ عِلْمًا ؕ وَ كَذٰلِكَ نَجْزِی الْمُحْسِنِیْنَ (14)

(૧૪) અને જ્યારે મૂસા (અ.સ.) પોતાની યુવાનીએ પહોંચી ગયા અને સંપૂર્ણ શક્તિશાળી થઈ ગયા, તો અમે તેમને હિકમત અને ઈલ્મ પ્રદાન કર્યા, નેકી કરનારાઓને અમે આ રીતે બદલો આપીએ છીએ.

وَ دَخَلَ الْمَدِیْنَةَ عَلٰى حِیْنِ غَفْلَةٍ مِّنْ اَهْلِهَا فَوَجَدَ فِیْهَا رَجُلَیْنِ یَقْتَتِلٰنِ {ق ز} هٰذَا مِنْ شِیْعَتِهٖ وَ هٰذَا مِنْ عَدُوِّهٖ ۚ فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِیْ مِنْ شِیْعَتِهٖ عَلَى الَّذِیْ مِنْ عَدُوِّهٖ ۙ فَوَكَزَهٗ مُوْسٰى فَقَضٰى عَلَیْهِ {ق ز} قَالَ هٰذَا مِنْ عَمَلِ الشَّیْطٰنِ ؕ اِنَّهٗ عَدُوٌّ مُّضِلٌّ مُّبِیْنٌ (15)

(૧૫) અને (મૂસા) એક એવા સમયે નગરમાં આવ્યા જ્યારે કે નગરના લોકો સૂઈ રહ્યા હતા, અહીં બે વ્યક્તિઓને લડતા જોયા, આમાંનો એક તો તેમની કોમનો હતો અને બીજો તેમની દુશ્મન કોમમાંથી, તેમની કોમવાળાએ તેના વિરુધ્ધ જે તેમની દુશ્મન કોમમાંથી હતો, તેમના પાસે મદદ માંગી, જેના પર મૂસાએ તેને એક મુક્કો માર્યો જેનાથી તે મરી ગયો, મૂસા કહેવા લાગ્યા કે, “આ તો શેતાનનું કામ છે. બેશક શેતાન દુશ્મન છે અને સ્પષ્ટ રીતે બહેકાવવાવાળો છે.”

قَالَ رَبِّ اِنِّیْ ظَلَمْتُ نَفْسِیْ فَاغْفِرْ لِیْ فَغَفَرَ لَهٗ ؕ اِنَّهٗ هُوَ الْغَفُوْرُ الرَّحِیْمُ (16)

(૧૬) પછી તે દુઆ કરવા લાગ્યા કે, “હે રબ! મેં તો મારા પોતાના ઉપર જુલમ કર્યો, તું મને માફ કરી દે.” અલ્લાહ (તઆલા) એ તેમને માફી પ્રદાન કરી, બેશક તે માફ કરવાવાળો અને ઘણો દયાળુ છે.

قَالَ رَبِّ بِمَاۤ اَنْعَمْتَ عَلَیَّ فَلَنْ اَكُوْنَ ظَهِیْرًا لِّلْمُجْرِمِیْنَ (17)

(૧૭) કહેવા લાગ્યા, “હે મારા રબ! જેવી રીતે તેં મારા પર કૃપા કરી, હું પણ હવે કોઈ ગુનેહગારનો મદદગાર નહિ બનું.”

فَاَصْبَحَ فِی الْمَدِیْنَةِ خَآئِفًا یَّتَرَقَّبُ فَاِذَا الَّذِی اسْتَنْصَرَهٗ بِالْاَمْسِ یَسْتَصْرِخُهٗ ؕ قَالَ لَهٗ مُوْسٰۤى اِنَّكَ لَغَوِیٌّ مُّبِیْنٌ (18)

(૧૮) પછી સવારમાં ડરતાં-ડરતાં ખબર કાઢવા નગરમાં ગયા તો અચાનક તે જ માણસ જેણે ગઈકાલે તેમના પાસે મદદ માંગી હતી આજે તે ફરીથી તેમના પાસે વિનંતી કરી રહ્યો છે, મૂસાએ તેને કહ્યું કે આમાં શંકા નથી કે તું તો સ્પષ્ટ રીતે બહેકી ગયેલો માણસ છે.

فَلَمَّاۤ اَنْ اَرَادَ اَنْ یَّبْطِشَ بِالَّذِیْ هُوَ عَدُوٌّ لَّهُمَا ۙ قَالَ یٰمُوْسٰۤى اَتُرِیْدُ اَنْ تَقْتُلَنِیْ كَمَا قَتَلْتَ نَفْسًۢا بِالْاَمْسِ ۖق اِنْ تُرِیْدُ اِلَّاۤ اَنْ تَكُوْنَ جَبَّارًا فِی الْاَرْضِ وَ مَا تُرِیْدُ اَنْ تَكُوْنَ مِنَ الْمُصْلِحِیْنَ (19)

(૧૯) પછી જ્યારે પોતાના અને તેના દુશ્મનને પકડવા ચાહ્યો તો તે ફરિયાદ કરવા લાગ્યો કે, “હે મૂસા! શું જેવી રીતે તેં ગઈકાલે એક માણસને કતલ કરી દીધો છે મને પણ મારી નાખવા ચાહે છે, તું તો દેશમાં જાલિમ અને ફસાદી જ બનવા ચાહે છે, અને તારો આ ઈરાદો જ નથી કે સુધારણા કરનારાઓમાંથી હોય.”

وَ جَآءَ رَجُلٌ مِّنْ اَقْصَا الْمَدِیْنَةِ یَسْعٰى {ز} قَالَ یٰمُوْسٰۤى اِنَّ الْمَلَاَ یَاْتَمِرُوْنَ بِكَ لِیَقْتُلُوْكَ فَاخْرُجْ اِنِّیْ لَكَ مِنَ النّٰصِحِیْنَ (20)

(૨૦) અને શહેરના દૂરના કિનારાથી એક વ્યક્તિ દોડતો આવ્યો, અને કહેવા લાગ્યો કે, “હે મૂસા! અહીંયાના સરદારો તારા કતલનો પરામર્શ કરી રહ્યા છે, એટલા માટે તું (તરત જ) ચાલી નીકળ મને પોતાનો શુભચિંતક સમજ.”

فَخَرَجَ مِنْهَا خَآئِفًا یَّتَرَقَّبُ {ز} قَالَ رَبِّ نَجِّنِیْ مِنَ الْقَوْمِ الظّٰلِمِیْنَ ۧ (21)

(૨૧) અંતે મૂસા ત્યાંથી ડરીને બચતાં-બચતાં નીકળી ગયા, કહેવા લાગ્યા, “હે રબ! મને જાલિમોના જૂથથી બચાવી લે.”(ع-૨)